به گزارش سلامت نیوز به نقل از ایسنا، انجمن آکادمی پوست آمریکا، کهیر را به‌عنوان یک بیماری پوستی توصیف می‌کند که به صورت برآمدگی‌های قرمز با خارش، جوش یا بثورات ظاهر می‌شود. کهیر می‌تواند در هر جایی از صورت و بدن ظاهر شود و اغلب دردناک و تحریک کننده است.

به گزارش هلث، بیشتر موارد کهیر در عرض چند هفته کاهش می‌یابد و نتایج مطالعه سال ۲۰۱۸ آکادمی آلرژی و ایمونولوژی بالینی اروپا (EAACI) بیان می‌کند که شیوع کهیر در طول زندگی افراد به میزان ۲۰ درصد در سراسر جهان گزارش شده است.

طبق گفته کلینیک مایو ایالات‌متحده، کهیرها اگر بیش از ۶ هفته در بدن باقی بمانند، کهیر مزمن تلقی می‌شوند. خوشبختانه، طبق نتایج مطالعه‌ سال ۲۰۱۷ در تحقیقات آلرژی، آسم و ایمنی‌شناسی، این موارد بسیار کمتر و حدود ۰.۵ تا ۵ درصد است.

اگرچه کهیر اغلب ممکن است به‌عنوان یک واکنش آلرژیک ظاهر شود اما علل ایجاد کهیر مزمن اغلب ناشناخته باقی مانده است. بیماری‌های خودایمنی مانند بیماری تیروئید می‌توانند به‌طور تصادفی باعث حملات کهیر مزمن شوند که برای ماه‌ها یا سال‌ها بدون هیچ گونه الگوی قابل انتسابی باقی می‌مانند.

با توجه به اظهارات کالج پوستی آمریکایی استئوپاتی، حدود ۹۵ درصد از موارد کهیر مزمن هیچ علت قابل تشخیصی ندارند اما یک بررسی در سال ۲۰۱۷ که توسط آکادمی آلرژی و ایمونولوژی بالینی اروپا منتشر شد، ارتباط قوی بین کهیر مزمن و بیماری تیروئید، به ویژه نوع کم کاری تیروئید، هاشیموتو را نشان داد. همین بررسی ارتباط بین کهیر مزمن و بیماری گریوز، بیماری پرکاری تیروئید را نیز مشخص کرد. با این حال، کهیرهای مزمن بیشتر در هاشیموتو ظاهر می‌شوند.

نتایج بررسی در سال ۲۰۲۰ که در مجله سازمان جهانی آلرژی منتشر شد، اشاره می‌کند که کهیر مزمن و بیماری تیروئید، به ویژه با هاشیموتو در چندین عامل مشترک هستند. در هر دو مورد، سطوح بالای پروتئین تقویت‌کننده سیستم ایمنی اینترلوکین-۶ (IL-۶) و سلول‌های Th۱۷ همراه با سطوح پایین سلول‌های تی سرکوب‌کننده سیستم ایمنی، مسئول فعال‌سازی علائم هر دو بیماری به نظر می‌رسند و هر دو این موارد وجود آنتی‌بادی‌های ضد تیروئید را نشان می‌دهند که به تیروئید حمله می‌کنند.

چه کهیر مزمن با بیماری تیروئید مرتبط باشد و چه تشخیص داده نشده باشد، کلینیک مایو مصرف آنتی‌هیستامین‌ها و مسدودکننده‌های هیستامین بدون نسخه را برای کمک به تسکین ناراحتی توصیه می‌کند. کورتیکواستروئیدهای ضد التهابی تجویز شده توسط پزشک یا آنتی‌بادی‌های مونوکلونال می‌توانند به کاهش شدت علائم کمک کنند همچنین خواب کافی، اجتناب از غذاهای محرک، خونسردی و مدیریت استرس ممکن است در کاهش شدت یا تکرار علائم کمک‌کننده باشند.